دولت رفاه ملی
دولت رفاه دولتی است که رفاه اقتصادی، آموزشی و تندرستی مردم را از طریق ایجاد فرصت های یکسان برای همگان ، توزیع عادلانه ثروت در کشور بخصوص قبول مسئولیت برای کمک به افرادی که توانمندی تامین احتیاجات خود را بهر دلیل ندارند. تفاوت های زیادی بین خط مشی دولت های رفاه ملی وجود دارد.
عمده دولت های رفاه ملی نوعی الگوی همکاری بخش خصوصی – دولتی را دنبال می کنند، به گونه ای که برخی برنامه های رفاه ملی از طریق بخش خصوصی انجام میشود.
تاریخ پیدایش دولت های رفاه ملی
از 1880 میلادی به بعد در کشور های صنعتی غربی بوجود آمد، بخصوص پس از جنگ جهانی دوم.
در ایران پس از انقلاب سفید در سال 1963 ( انقلاب شاه و ملت ) کلیه دولت‌هایی که روی کار آمدند، دولت های رفاه ملی بودند.
تغذیه رایگان در مدارس و کارخانه ها، تحصیلات رایگان از دبستان تا پایان دانشگاه، بهداشت و درمان رایگان برای طبقات کم در آمد. بیمه خدمات درمانی برای پرسنل دولتی، ارتشی و صاحبان مشاغل و کسبه و حتی دست فروشان. خانه سازی در اطراف کارخانه ها برای کارگران، وامهای کشاورزی درازمدت با بهره کم برای کشاورزان. شرکت های تعاونی شهر و روستا برای رفاه کشاورزان و خانواده های ایشان، شرکت های تعاونی وزارت خانه ها و ادارات دولتی برای رفاه حال کارمندانشان. شرکت تعاونی ارتش برای رفاه خانوانده‌های ارتشی و ده ها سازمان خدمات اجتماعی و سازمان های خیریه دولتی برای کمک رسانی به طبقات کم درآمد جامعه، همه از آثار آن تحول بزرگ اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بود.
لذا الگوی پیشرفت و رفاه برای آینده ایران از دید ما، اجرای اصول انقلاب سفید شاه و مردم است که میتواند الگوی مترقی و پیشرفته ای برای توسعه در کلیه کشور های عقب مانده نیز باشد.
ما قویاً به سازمان ملل متحد و ارگانهای ذیربطش توصیه می کنیم که این الگوی توسعه را در کشورهای فقیر و عقب مانده جهانی بکار گیرند.